«Ελλάς εκβλαστάνουσα: Η Ελλάδα που δημιουργεί», ο Θοδωρής Κουτσογιάννης συνομιλεί για τις εικαστικές τέχνες με τον Νίκο Βατόπουλο.
Η γένεση του νεοελληνικού κράτους, μετά την Επανάσταση του 1821, έστρεψε συνολικά τον νεώτερο Ελληνισμό προς τη Δύση, απότομα και ασυζητητί. Αναλόγως, οι εικαστικές τέχνες – τουλάχιστον στο επίπεδο των επωνύμων Ελλήνων δημιουργών – υιοθετούν το λεξιλόγιο και την αισθητική της δυτικοευρωπαϊκής τέχνης, λειτουργώντας σε ένα πλαίσιο «μετακένωσης» – κατά το γνωστό σχήμα του Α. Κοραή – που θα ισχύσει και αναφορικά με τον μοντερνισμό του 20ού αιώνα. Η έννοια της «ελληνικότητας», και με όρους τέχνης και ευρύτερα οπτικού πολιτισμού, υπό το πρίσμα της μεταβυζαντινής και λαϊκής παράδοσης, θα τεθεί υπό τον τύπον των ήλων έναν αιώνα αργότερα, από τη λεγόμενη Γενιά του ’30 κατά τον Μεσοπόλεμο, μετά την Καταστροφή της Σμύρνης (1922) και την εκρίζωση του μικρασιατικού ελληνισμού.
Με βάση τα κυρίαρχα ρεύματα και αντιπροσωπευτικά έργα, κυρίως της ζωγραφικής, της γλυπτικής και της αρχιτεκτονικής, θα αναζητηθούν οι ιστορικοί, πολιτισμικοί και αισθητικοί όροι της καλλιτεχνικής δημιουργίας στν Ελλάδα, από τις απαρχές του 19ου και μέχρι τον προχωρημένο 20ό αιώνα.