Με την εκπνοή του εορταστικού έτους για τα διακόσια χρόνια της ανεξαρτησίας, η Ελληνοαμερικανική Ένωση και το Delphi Economic Forum οργανώνουν και παρουσιάζουν σειρά 6 συναντήσεων.
Οι συναντήσεις με γενικό τίτλο Ελλάς Eκβλαστάνουσα: Η Ελλάδα που δημιουργεί πραγματοποιούνται στο Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, Αθήνα) στις 22 & 29 Νοεμβρίου και 8, 13, 15 & 20 Δεκεμβρίου 2021, 19:00 με στόχο την διερεύνηση του ρόλου της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας στην διαμόρφωση της Εθνικής συλλογικής συνείδησης.
Πώς συμμετέχουν οι μεγάλοι ποιητές μας και οι πεζογράφοι μας στην συνέχεια της ελληνικής γλώσσας; Πόσα χρωστούν σ’ αυτούς και το έργο τους τα ελληνικά που φτάνουν από τα βάθη των αιώνων στον σημερινό κόσμο διεκδικώντας, μαζί με τα εβραϊκά, τον τίτλο μιας από τις δύο αρχαιότερες γλώσσες του Δυτικού Πολιτισμού; Και πώς η πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία υπηρέτησε με συνέπεια το δίπτυχο του Νέου Ελληνισμού: από την μια την αναζήτηση της πολιτισμικής του ρίζας στο αχανές σπήλαιο του χρόνου, κι από την άλλη την ύπαρξή του στον σύγχρονο κόσμο μέσα από την ευρωπαϊκή του ταυτότητα. Απ’ τον Κοραή, τον Παπαρρηγόπουλο και τον Παπαδιαμάντη ως τον Θεοτοκά, τον Σεφέρη και τον Τσίρκα η Ελλάδα βγάζει βλαστούς και ανθοφορεί. Σκέφτεται και δημιουργεί στα ελληνικά. Σ’ αυτούς οφείλουμε και το μεγαλύτερο επίτευγμα αυτών των 200 ετών. Το γεγονός ότι αυτός ο βράχος στην άκρη της Βαλκανικής Χερσονήσου- για να παραφράσουμε τον Σεφέρη- εξακολουθεί να μιλάει και να γράφει ελληνικά.
Στην σειρά αυτή των συναντήσεων η δημιουργία αντιμετωπίζεται ως πυρήνας της συλλογικής μας συνείδησης. Μπορεί να μην είχε «λαϊκή» απήχηση. Έδωσε όμως το αζιμούθιο στις ελίτ που την διαμόρφωναν. Όσο ο Παπαρρηγόπουλος γράφει την Ιστορία του, ο Λύτρας ζωγραφίζει την δική του Ελλάδα, κι όσο ο Θεοτοκάς ψάχνει τους όρους της ελληνικότητας ο Τσαρούχης, θαυμαστής του Ματίς αλλά και των Φαγιούμ, σκηνοθετεί την δική του Ελλάδα. Μας λένε ότι η Ελλάδα δεν είναι γραφική νοσταλγία. Είναι έμπνευση.
Η εκβλαστάνουσα Ελλάδα είναι καταλύτης δημιουργίας.
Από τον Μάντζαρο ως τον Καλομοίρη, τον Σκαλκώτα, τον Θεοδωράκη ή τον Χατζιδάκι οι Έλληνες δεν παύουν να δημιουργούν την δική τους μουσική. Να υπερασπίζονται το δικό τους αίσθημα, με τον δικό τους τρόπο έκφρασης. Τι πιο ελληνικό, αλλά και πιο ευρωπαϊκό συγχρόνως από την μουσική του Χατζιδάκι για τους Όρνιθες του Κουν; Από την Βαβυλωνία του Βυζάντιου ως τον Κουν το θέατρο διαμόρφωσε την συλλογική ευαισθησία είτε ως λαϊκό θέαμα, είτε ως αγώνισμα στον πρωταθλητισμό της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τους δεσμούς της σύγχρονης Ελλάδας με την αρχαιότητά της αν δεν λάβουμε υπ’ όψη τις σύγχρονες παραστάσεις του αρχαίου δράματος.